Kolejnym przystankiem w długiej i bogatej karierze koszykarskiej Britney Jones jest Polska. Jak wyglądała dotychczasowa droga nowej rozgrywającej Ślęzy Wrocław? Zapraszamy do podróży przez 15 lat i dziewięć krajów.

Niespełna 32-letnia Britney Jones pierwszy raz pojawiła się na radarze trenerów w 2002 roku, kiedy została wybrana najlepszą debiutantką roku przez szkoleniowców z Chicago. Rok później miejscowa gazeta Chicago Sun-Times zakwalifikowało ją do najlepszej drużyny miasta. Jej szkoła średnia – John Marshall Metropolitan High School dwukrotnie wygrała mistrzostwa Chicago, a w ostatnim swoim sezonie Jones zgarnęła wszystkie nagrody. Sun-Times oprócz nominacji do najlepszej drużyny miasta, okręgu i stanu wybrało Britney Jones najlepszą zawodniczką i najlepszym sportowcem Chicago. Warto dodać, że tę szkołę skończyli również Patrick Beverley (obecnie zawodnik Los Angeles Clippers, siódmy sezon w NBA) oraz Cappie Pondexter (mistrzyni olimpijska z 2008 roku, dwukrotna mistrzyni WNBA, jedna z 15 najlepszych zawodniczek w historii ligi).

Tak utytułowana na poziomie szkoły średniej zawodniczka jak Jones musiała trafić do solidnego programu akademickiego i zdecydowała się na University of Alabama at Birmingham, gdzie w barwach Blazers rozegrała cztery sezony. Choć żeńska drużyna pozostaje w cieniu mężczyzn, którzy w sezonie 2010/2011 dotarli nawet do Final Four turnieju NCAA, to także i panie potrafiły dostać się do tych prestiżowych rozgrywek. Po przyjściu Jones Blazers poprawiły swój bilans o siedem zwycięstw, a nowa rozgrywająca Ślęzy została wybrana najlepszą debiutantką drużyny, znalazła się także w piątce najlepszych pierwszoroczniaków Conference USA. Rok później Jones otrzymała nagrodę szóstej zawodniczki całej Conference USA, a jej drużyna zanotowała najlepszy bilans od sezonu 2000/2001: 19-13.

Rozgrywki 2007/2008 Britney zaczęła w wyjściowej piątce UAB i pokazała swój defensywny talent – 82 przechwyty pozwoliły jej uplasować się na piątym miejscu w konferencji oraz w czołowej czterdziestce w całych Stanach Zjednoczonych. Ostatni sezon na studiach zakończyła z najlepszą średnią zdobyczą punktową – 19.4 punktu na mecz, do których dołożyła 4.6 zbiórki oraz 3.5 asysty. Skończyła uniwersytet w Alabamie z dyplomem z prawa kryminalnego. Zapisała się w annałach UAB w kilku kategoriach. 39 proc. skuteczności z dystansu w sezonie 2005/2006 to czwarty najlepszy wynik w historii szkoły. 1112 minut rozegranych w sezonie 2008/2009 to trzecia największa liczba. Łącznie przez cztery lata zdobyła 1606 punktów i pozostaje w czołowej 10 tego programu. W trakcie pobytu w Birmingham trafiła 194 trójki i zanotowała 240 przechwytów – to drugie najlepsze wyniki w historii. Od 1983 roku nikt nie rozegrał więcej minut w trakcie swojej akademickiej kariery niż Britney Jones.

Następnie rozpoczęła się odyseja. Jej pierwszym przystankiem było Portoryko. W barwach Montaneras de Morovis zagrała 15 meczów, w których zdobywała średnio 17,5 punktu. W listopadzie 2010 roku podpisała kontrakt w greckim FEA Neas Halkidonas, ale nad Morzem Śródziemnym spędziła tylko miesiąc i wystąpiła w siedmiu spotkaniach. Rozgrywki 2011-2012 rozpoczęła na Islandii, reprezentując barwy stołecznego Fjolniru. Nie imała sobie równych, absolutnie dominując rozgrywki ligi islandzkiej. W pierwszym sezonie notowała średnio 29 punktów, 6 zbiórek, 6.3 asysty i aż 3.9 przechwytu na mecz. Występowała praktycznie od deski do deski, tylko dwukrotnie zdobywając poniżej 20 oczek, a cztery razy notowała double-double z asystami. Przeciwko Njardvik zaliczyła aż 13 przechwytów. Rok później podniosła sobie poprzeczkę jeszcze wyżej. 31.6 punktu, 5.9 zbiórek, 6 asyst i 2.7 przechwytu w 27 meczach. Najlepsze występy zaliczyła ponownie w starciach z Njardvikiem. W pierwszym meczu zrobiła triple-double: 46 punktów, 13 zbiórek i 12 asyst. W drugim 52 punkty, 18 zbiórek, 4 asyst. Co ciekawe, te popisy indywidualne nie wystarczyły, aby Fjolnir zwyciężył w chociażby jednej z konfrontacji. W sezonie 2012/2013 miała jeszcze mecze, w których zdobyła 42, 41 i 40 (dwa razy) punktów. Na pożegnanie z Islandią zaliczyła kolejne triple-double – 32 punkty, 12 zbiórek i 10 asyst.

Występ Britney Jones, w którym zdobyła 52 punkty.

Panowanie nad ligą islandzką przykuło uwagę rodzinnego Chicago Sky, które zaprosiło Jones na obóz przygotowawczy przed sezonem 2013. Niestety, zakończyło się właśnie na tym, 10 maja 2013 roku została zwolniona z kontraktu ze Sky. Britney postanowiła kontynuować swoją karierę w Rumunii i dołączyła do zespołu CSM Targoviste. W barwach tej drużyny prezentowała się na tyle dobrze, że została wybrana do meczu gwiazd ligi rumuńskiej. W tym spotkaniu zostawiła resztę zawodniczek w tle, prowadząc drużynę „Południa” do zwycięstwa, za co otrzymała statuetkę MVP. Na koniec sezonu mogła się również cieszyć z mistrzostwa kraju, choć w finałach odegrała marginalną rolę. Zapewne dlatego Jones zamieniła Targoviste na Braszów, który w mistrzowskim sezonie uległ CSM w ćwierćfinale. W Braszowie nowa obwodowa Ślęzy spotkała się z byłą zawodniczką 1KS-u, Sonią Ursu-Kim i przypomniała kibicom o swojej klasie. Reprezentując miejscową Olimpię nawiązała do świetnych występów z ligi islandzkiej, notując chociażby 30 punktów i 12 zbiórek w meczu z Alexandrią, 39 punktów przeciwko Targu Mures czy 28 oczek przeciwko swojemu byłemu klubowi. Ostatecznie zakończyła sezon ze średnimi na poziomie 24 punktów, 3.6 zbiórki, 5.2 asysty oraz 2 przechwytów. Trafiła także 90.1 proc. rzutów osobistych i 50.5 proc. prób za dwa punkty. Ponownie wystąpiła w meczu gwiazd, a po sezonie renomowany portal eurobasket.com obsypał ją nagrodami. Trafiła do najlepszej piątki rozgrywek, znalazła się także w najlepszej drużynie zawodniczek zagranicznych. Otrzymała również tytuł najlepszej obwodowej sezonu 2014/2015.

Udane występy w Rumunii przełożyły się na spory krok naprzód – Jones trafiła bowiem do ligi rosyjskiej, do zespołu Chevakata-Vologda. Szczyt sukcesów – trzy kolejne półfinały EuroCupu już minął (przypadł na lata 2011-2013), ale Pszczółki nadal występowały w europejskich pucharach. Jones zagrała we wszystkich meczach fazy grupowej, notując nawet 28 punktów i 7 asyst przeciwko tureckiemu Edirne, ale nie wystarczyło to, aby wywalczyć awans do kolejnej fazy rozgrywek. Jeżeli zaś chodzi o mocną i wyrównaną ligę rosyjską, tam Britney 13 razy w przeciągu całego sezonu skończyła z EVAL-em powyżej 20, najlepszy mecz zaliczając w pierwszym spotkaniu rywalizacji o piąte miejsce. Przeciwko Jenisejowi Krasnojarsk do 27 punktów dołożyła trzy zbiórki, dwie asysty i pięć przechwytów. Dobre występy Jones były jednak marnym pocieszeniem dla Chevakaty, która przegrała walkę z Jenisejem.

Trzecia najlepsza strzelczyni ligi rosyjskiej (18.1 punktu na mecz) pozostała w klubie na kolejny sezon, ale nie odgrywała już tak dużej roli jak w rozgrywkach 2015/2016, kiedy to Eurobasket wybrał ją do drugiej piątki sezonu oraz najlepszej drużyny zawodniczek zagranicznych. Musiała zadowolić się tytułem zawodniczki 13. kolejki rozgrywek, kiedy to koszykarki z Wołogdy rozbiły czerwoną latarnię – Spartaka Nogińsk, a Jones zdobyła 20 punktów, zebrała osiem piłek i zaliczyła cztery przechwyty. Chevakata odpadła w kwalifikacjach do EuroCupu i ponownie znalazła się w walce o miejsca 5-6. Tym razem walka ta zakończyła się powodzeniem, Pszczółki dwukrotnie pokonały MBA Moskwa, zaś Jones w tej rywalizacji zdobyła łącznie 34 punkty, zaliczając przy tym dziewięć asyst.

Słabszy drugi sezon w rosyjskiej Wołogdzie nie przeszkodził Jones w przenosinach do klubu, który zdominował swoją ligę – Royal Castors Braine. W momencie przyjścia Britney Jones do Braine-l’Alleud Castors wygrało cztery mistrzostwa z rzędu, co oczywiście dawało prawo gry w Eurolidze. Nie stałoby się tak, gdyby nie zastrzeżenia klubu wobec Sary Halejian, która ostatecznie znalazła swój dom na sezon 2017/2018 w Szwajcarii. Tymczasem Jones w najlepszych rozgrywkach Europy grała mało, de facto pokazując swój talent w dwóch meczach, zdobywając 19 punktów i 3 asysty przeciwko Galatasaray oraz 21 punktów i 4 asysty przeciwko Sopronowi. Jeżeli chodzi o zmagania krajowe, to bezkonkurencyjne Castors Braine mogło sobie pozwolić na rotowanie składem i obwodowa z USA musiała robić jak najwięcej użytku z limitowanych minut. W drodze po sezon bez porażki nowa zawodniczka Ślęzy notowała takie występy jak 20 punktów i 5 zbiórek z DS Waregem, 17 punktów i 4 przechwyty z Kangoeroes Mechelen, 8 punktów, 7 zbiórek i 6 asyst w wygranej 134-34 z Basket Willebroek czy 19 punktów, 2 asysty i 3 bloki przeciwko Deerlijk. W walce o mistrzostwo Castors pokonało Namur i Sint Kateljine, a Jones odegrała sporą rolę w walce o złoto przeciwko drugiemu z tych zespołów, zdobywając w dwumeczu łącznie 29 punktów. Sezon w Belgii skończył się na tyle szybko, że Jones zdążyła jeszcze wpaść do Szwajcarii i zagrać trzy mecze we Fryburgu. Rywalem BCF Fribourg było BBC Troist, gdzie na rozegraniu grała… Sarah Halejian. Jones w meczu numer dwa zdobyła 14 punktów i 6 asyst, a w meczu numer trzy 18 punktów i 8 asyst. Fribourg wygrało 3:0 i tym samym po zaledwie trzech meczach Britney Jones została mistrzynią Szwajcarii.

Rozgrywki 2018/2019 rozpoczęła ponownie w Belgii, w Belfius Namur Capitale. Mając znacznie większe pole do popisu niż w Castors Braine, Jones co i rusz notowała imponujące występy zarówno w ofensywie, jak i w defensywie. Namur odpadło w kwalifikacjach do EuroCupu, a w lidze zawędrowało aż do półfinału. Być może zameldowałoby się w finale, ale na parkiecie nie było już Britney Jones, która w lutym rozwiązała kontrakt za porozumieniem stron. Zanim jednak zmieniła klub, notowała średnio 15.2 punktu, 3.6 zbiórki oraz 3.9 asysty. Britney Belgię zamieniła na słoneczny Salwador i zespół Santa Tecla BC. W czterozespołowej pierwszej lidze amerykańska obwodowa na przywitanie zanotowała triple-double – 22 punkty, 10 zbiórek i 13 asyst. Ogółem w 17 meczach ani razu nie zdobyła mniej niż 10 punktów, prowadząc swoją drużynę do tytułu i awansu.

Britney Jones to zawodniczka, która, jeśli dostaje minuty, zapewnia stałe źródło punktów, przechwytów i asyst. To zawodniczka dobrze odnajdująca się jako dyrygent oraz egzekutor, do tego nie odpuszcza w obronie. Jak widać, ma bogate i imponujące CV, więc swoim doświadczeniem z pewnością pozytywnie wpłynie na drużynę Ślęzy Wrocław w sezonie 2019/2020.

– Pracuję każdego dnia, także i teraz, w trakcie wakacji, żeby stawać się lepszą zawodniczką – mówi nowa rozgrywająca Ślęzy Wrocław, Dominika Owczarzak, w rozmowie o dotychczasowej karierze, współpracy ze legendami na pozycji numer 1 i… pieczeniu ciast. 

Z jednej strony dwa mistrzostwa Polski i jeden srebny medal. Trzy puchary Polski, gra w Eurolidze i na Eurobaskecie. Z drugiej strony zerwane więzadła kolanowe tuż po transferze do jednego z największych polskich klubów. To wszystko wydarzyło się do 25 roku życia. W jakim momencie kariery jest teraz Dominika Owczarzak?
To jest bardzo dobre pytanie. Na pewno przed kontuzją wszystko dobrze się układało i rozwijało w odpowiednim tempie. Nie mogę jednak powiedzieć, że był to dla mnie stracony rok. Nie ukrywam, że kontuzja dużo mnie nauczyła. Ktoś, kto przez to przeszedł, doskonale wie, jak to jest. W trakcie rehabilitacji można poznać swoje ciało i możliwości. Dużo zmieniłam się pod względem mentalnym. Nie był to stracony czas, a kolejny etap, trochę inna nauka. Niekoniecznie zagrań na boisku, ale po prostu nauka pracy nad sobą i pokonywania przeciwności.

Co zmieniłaś w swoim podejściu po urazie, żeby lepiej o siebie dbać?
Przed kontuzją czułam się niezniszczalna, myślałam, że ciężkie kontuzje mnie nie dotyczą. Teraz jestem świadoma tego, że z każdym rokiem moje ciało jest coraz bardziej wyeksploatowane i muszę większą uwagę przykładać do odnowy oraz codziennego dbania o siebie. Wiem, że moje podejście do tego przed kontuzją nie było tak poważne, jak jest teraz.

Podczas treningów i grania z tyłu głowy była myśl, że znowu może się stać coś niedobrego?
Po pierwszym treningu pomyślałam, że jestem z siebie zadowolona, bo grałam odważnie i nie czułam bariery. Nie obawiałam się wejść pod kosz albo rzucić się na piłkę. Od początku byłam gotowa do gry i do treningu i nie miałam żadnego strachu, że coś złego może się wydarzyć, ponieważ czułam się dobrze przygotowana.

Czyli po upadkach albo innych momentach nie było, być może nawet podświadomej, blokady, że trzeba było przystopować?
Nie, nic takiego nie było.

Po diagnozie z łódzkiego Ortomedu przed początkiem minionego sezonu było zaskoczenie, rozczarowanie, złość?
Na pewno byłam rozczarowana, ponieważ ułożyliśmy sobie z chłopakiem, żebyśmy byli w miastach niedaleko od siebie położonych. Byłam pozytywnie nastawiona do tego, że mogę odbudować się po kontuzji w Lublinie. Wierzyłam, że to dobre miejsce i że będę mogła na spokojnie wrócić do siebie. Wtedy wiązało się to ze sporym rozczarowaniem, ale patrząc na to z perspektywy czasu wierzę, że wszystko dzieje się po coś. Dawno zapomniałam o tym, co się wydarzyło – patrzę do przodu i nie chcę rozpamiętywać tego, co się wydarzyło.

W rozgrywkach 2018/2019 w Polkowicach pierwszy raz w swojej karierze ani razu nie wyszłaś w pierwszej piątce. Jak czułaś się w roli rezerwowej?
Na początku podchodziłam do wszystkiego spokojnie i byłam zadowolona z każdej minuty. Później, kiedy trenowałam coraz lepiej, chciałam grać coraz więcej i pojawiło się trochę frustracji. Ten sezon zakończył się dla mnie z ostatnim meczem i już do niego nie wracam. Mam możliwość przygotowywania się do kolejnych rozgrywek na własną rękę. Sprawia mi to mnóstwo przyjemności i nie mogę się doczekać następnego sezonu.

To mistrzostwo Polski smakowało inaczej niż wywalczone w sezonie 2012/2013?
Wtedy byłam bardzo młodą zawodniczką i sporadycznie pojawiałam się na boisku. Była to pierwsza styczność z grą o tak wysoką stawkę i było to dla mnie ogromne przeżycie. W tym roku miałam na głowie inne rzeczy, na których się skupiałam. Bardzo cieszyłam się z obu tytułów, ale na pewno smakowały one różnie.

18-letnia Dominika Owczarzak wchodzi do szatni gdzie są takie zawodniczki jak Belinda Snell, Nneka Ogwumike, Agnieszka Majewska, Magdalena Leciejewska, a przede wszystkim Laia Palau i Sharnee Zoll-Norman – co pamiętasz ze swoich pierwszych sezonów w Polkowicach?
Było to niesamowicie trudne przeżycie. Wiązało się z pierwszą zmianą klubu – do tej pory zawsze grałam w MUKS-ie Poznań i spędzałam na parkiecie dużą liczbę minut, nawet w Ekstraklasie. Wtedy wszystko tak się ułożyło, że pomimo młodego wieku i tego, że było to mój pierwszy sezon, dostawałam wiele szans. Nagle spotkałam się z czymś zupełnie innym. Pamiętam, że w tamtej drużynie była znakomita chemia. Wchodziłam do niej z Karoliną Puss oraz Dorotą Mistygacz. Dostawałyśmy niesamowitą pomoc od starszych dziewczyn, czułyśmy się w tym zespole znakomicie. Pozostało mi wiele dobrych wspomnień, oprócz ciężkiej pracy zostało mi w pamięci mnóstwo znakomitych momentów.

Która z rozgrywających, z którą miałaś okazję współpracować, pomogła Ci najbardziej rozwinąć się jako zawodniczka?
W pierwszym sezonie była tylko Laia Palau, a ja byłam drugą rozgrywającą i dzięki temu mogłam grać cały czas przeciwko niej. Wtedy miałam dużo czasu i możliwości, żeby nauczyć się nowych rzeczy. Sharnee Zoll dołączyła pod koniec sezonu i była po kontuzji kolana, więc nie miałyśmy dużo czasu, natomiast obserwowałam jej grę od lat, rozegrałam przeciwko niej mnóstwo spotkań i mogłam się od niej sporo nauczyć. Po drodze była także Jelena Skerović, myślę że od każdej mogłam się dowiedzieć czegoś innego. Wszystkie były wspaniałymi rozgrywającymi grającymi pod zespół i cieszę się, że mogłam je podpatrywać oraz szukać w nich tego, co mogę wykorzystać.

Te zawodniczki pomogły przygotować się do sezonu 2014/2015, gdzie obok Naketii Swanier pełniłaś rolę jednej z podstawowych zawodniczek?
Na pewno pierwsze dwa sezony w Polkowicach były głównie nauką. W pierwszym sezonie mogłyśmy grać w II lidze, więc zawsze był ten mecz, w którym mogłam spędzić więcej czasu na parkiecie. W tygodniu trenowałyśmy z Ekstraklasą, więc było to bardzo dobre rozwiązanie. Na początku sezonu 14/15 potrzebowałam czasu, żeby wrócić do rytmu grania i poradzić sobie z ciążącą na mnie odpowiedzialnością. Trener Rusin od początku dawał mi szansę i tak jak mówiłam, był to dla mnie przełomowy sezon. Wspominam go bardzo dobrze. Pamiętam, że nieraz siadałam i byłam załamana, że coś mi nie wyszło, bo pamiętałam, jak wszystko potrafiłam robić wcześniej. Trochę mi zajął powrót do mojego rytmu, ale pod koniec czułam się coraz pewniej.

Zderzenie młodej zawodniczki z seniorską koszykówką to spore wyzwanie.
Zdecydowanie. Pamiętam, że bardzo dużo od siebie wymagałam, bo czułam od trenera Rusina, że chce mi dać szansę i tym bardziej mnie to motywowało do tego, żeby udowodnić, że na tę szansę zasługuję.

Drogi Dominiki Owczarzak i Arkadiusza Rusina ponownie się skrzyżowały – jak wspominasz trenera z czasów jego pracy w Polkowicach, już wtedy był tak ekspresyjny jak teraz?
Wspominam tylko, że gdy trener Rusin prowadził młodsze dziewczyny, to śmiałyśmy się, że jest szóstym zawodnikiem, bo przy linii bronił z całym zespołem, robił krok odstawno-dostawny i razem z zespołem grał w obronie.

Podczas pobytu w Lublinie byłaś uznawana za jedną z najlepszych polskich rozgrywających, w superlatywach wypowiadali się trenerzy i koleżanki z zespołu – taka łatka wpływała w jakiś sposób na Twoją grę? Dodawała skrzydeł, przeszkadzała?
W Lublinie czułam się bardzo dobrze. W pierwszym sezonie dzieliłam rolę rozgrywającej z Leah Metcalf, niezwykle doświadczoną rozgrywającą, która grała wiele lat w Polsce. Mogłam się od niej naprawdę wiele nauczyć. Świetnie czułam się, mając u boku kogoś tak doświadczonego. Wtedy grałam jeszcze więcej słabszych spotkań, ale w drugim sezonie było o wiele lepiej. Cieszyłam się, że zostałam w Lublinie. Łączyłam obowiązki rozgrywającej z Tess Madgen i również dobrze wspominam tę współpracę. Bardzo ciężko walczyło mi się z nią na treningu. Moja rola była jeszcze większa i bardzo dobrze czułam się z tym, że spoczywała na mnie tak duża odpowiedzialność. Motywowało mnie to tylko do pracy.

Po tym sezonie decyzja o przejściu do Krakowa była naturalną?
Myślę, że tak właśnie naturalnie się układało. Chciałam grać o coś więcej niż dotychczas. Trener Szewczyk również zmieniał wtedy klub na Wisłę, więc miałam idealną szansę żeby zmienić klub z trenerem, którego znam, który zna mnie i darzy mnie zaufaniem. To było bardzo ważne. Nie mogłam wówczas podjąć innej decyzji niż zdecydować się na grę w Krakowie.

Poza kontuzją coś zostało w pamięci, czy pobyt w Wiśle jest takim mgnieniem?
Tak chyba jest. Wszystko wydarzyło się błyskawicznie. Od momentu doznania kontuzji bardzo skupiłam się na sobie, na rehabilitacji i ta koszykówka odeszła na boczny tor.

Już w zeszłym roku były rozmowy na temat Twojego przejścia do Wrocławia. Wtedy jednak nie doszło do podpisania umowy. Co zdecydowało o tym, że w tym sezonie stało się inaczej?
W zeszłym sezonie rozmawialiśmy przed podjęciem decyzji, a potem również po tym, jak okazało się że nie zagram w Lublinie. Tak wychodziło z rozmów, że podjęłam inną decyzję. Teraz bardzo się cieszę, że udało nam się porozumieć w sprawie warunków kontraktu i jestem bardzo zadowolona, że w przyszłym sezonie będę grać we Wrocławiu.

Wracasz też do gry w jednym zespole z Agatą Dobrowolską. Rozmawiałyście przed transferem o Twoim przyjściu do Wrocławia?
Dosyć szybko podjęłam decyzję. Znam trenera, klub, zawodniczki, więc nie potrzebowałam dodatkowej zachęty, żeby mnie przekonać do transferu.

Dobrze znasz styl gry preferowany przez trenera Rusina. Obrona Ślęzy Wrocław ma się rozpoczynać od Ciebie? To element, na który szkoleniowiec 1KS-u kładzie zawsze największy nacisk.
Bardzo lubię grać w obronie, nic się nie zmieniło. Zawsze miałam okazję występować w zespołach, które stawiały na obronę. To styl, który preferuję i czuję się w nim bardzo dobrze. Gra w defensywie sprawia mi sporo satysfakcji, więc wierzę że w tym roku będziemy prezentowały taki styl. Nie może być inaczej, skoro trenerem jest Arkadiusz Rusin. Myślę, że będę mogła odnaleźć się łatwo w jego systemie.

Co w takim razie trzeba poprawić albo przywrócić do gry? Trener wspominał o drive’ach, które gdzieś odeszły na boczny tor.
Zawsze są elementy, nad którymi trzeba pracować. Trener Rusin pamięta mnie sprzed kontuzji, więc wie, na co mnie stać. W zeszłym sezonie nie miałam okazji, żeby w pełni pokazać to, co prezentowałam przed urazem, ale nie jest tak, że o tym zapomniałam. Pracuję każdego dnia, także i teraz, w trakcie wakacji, żeby stawać się lepszą zawodniczką. Mam nadzieję, że Wrocławiu będę miała okazję wykorzystać to na boisku.

Trener Rusin powiedział, że nie jesteś już młodą zawodniczką, a doświadczonym graczem i pora, żebyś zaczęła to doświadczenie pokazywać. Co zatem wniesie do zespołu Ślęzy nowa doświadczona rozgrywająca?
Dużo zależy od tego, jakie zadania postawi przede mną trener. Na pewno chciałabym wnosić jak najwięcej dobrego. Być może zachęcać resztę drużyny do lepszej gry w obronie, ponieważ wszystko zaczyna się od rozgrywającej, bo ona jest najbardziej wysunięta i chciałabym swoją agresją motywować oraz mobilizować dziewczyny do wspólnej defensywy. W ataku chciałabym grać rozsądnie i jak najlepiej kierować grą zespołu, żeby na boisku każda czuła się dobrze i mogła wykorzystywać swoje mocne strony.

Postawiłaś sobie za cel wrócić w tym sezonie do reprezentacji Polski?
Przede wszystkim, póki co, skupiam się na sezonie ligowym.

Przed kontuzją grałaś z szóstką na plecach, w Polkowicach było to już 66. To zmiana tymczasowa, czy świadoma, uzasadniona decyzja?
Nad tym jeszcze się zastanawiam. Wyniknęło to z tego, że mój chłopak nie mógł grać z szóstką, więc stwierdziliśmy, że skoro oboje do tej pory graliśmy z szóstkami, to zmieniamy je na 66.

Swego czasu byłaś odpowiedzialna za przygotowywanie ciast na wyjazdy, planujesz pełnić rolę głównego piekarza Ślęzy Wrocław?
Mogłam nie chwalić się takimi rzeczami, bo będą wobec mnie spore oczekiwania! Nie ukrywam, że zawsze przyjemnie jest coś zrobić dla całej drużyny, przynieść coś i się tym podzielić. Myślę, że takie małe rzeczy scalają zespół poza boiskiem.