Nikolina Zubac kontuzjowana

Podkoszowa Ślęzy Wrocław Nikolina Zubac pierwsze mecze sezonu Energa Basket Ligi Kobiet spędzi wspierając swoje koleżanki z ławki rezerwowych. Bośniaczka doznała bowiem kontuzji, która na jakiś czas wyłączy ją z gry.

23-letnia zawodniczka zmaga się z urazem ręki, który zdiagnozowano po jednym z meczów przedsezonowych. Obecnie Nikolina jest po udanej operacji i gdy tylko będzie to możliwe, rozpocznie rehabilitację.

Życzymy Nikolinie jak najszybszej rekonwalescencji i powrotu do pełni sprawności.

W Bydgoszczy z mieszanym szczęściem, ale w dobrych nastrojach

W miniony weekend koszykarki Ślęzy Wrocław rozegrały w Bydgoszczy dwa mecze sparingowe z rywalkami z Energa Basket Ligi Kobiet. Gra żółto-czerwonych może napawać optymizmem przed startem rozgrywek.

Pierwszym przeciwnikiem zespołu Arkadiusza Rusina był zespół Basketu 25 Bydgoszcz. Lepiej to spotkanie zaczęły gospodynie, lecz Ślęza szybko znalazła właściwy rytm i nie tylko dogoniła, ale i przegoniła przeciwniczki. Od samego początku znakomicie prezentowała się Dominique Wilson, która wraz z Michaelą Fekete i Patricią Bright poprowadziła żółto-czerwone do prowadzenia 34:23 po pierwszych 10 minutach. Druga kwarta to przestój ofensywny i błędy w obronie, co pozwoliło koszykarkom znad Brdy na odrobienie strat. Bydgoszczanki dzieliły się piłką i systematycznie wykorzystywały swoje silne strony. Jednak przewaga zbudowana przez Ślęzę pozwoliła wrocławiankom zejść do szatni na prowadzeniu.

Pierwsze minuty drugiej połowy to wymiana ciosów – w zespole gospodyń ton nadawały Karina Michałek, Angelika Stankiewicz i Laura Miskiniene, zaś po stronie Ślęzy bohaterką była Dominique Wilson, która otrzymała wsparcie od Moniki Jasnowskiej. To właśnie ten duet odpowiedzialny był za 16 punktów z rzędu. Rywalki starały się dotrzymać tempa, ale gdy do punktowania dołączyły Fekete, Julia Drop i Anna Jakubiuk, Ślęzie udało się uciec na osiem oczek.

Decydująca odsłona to już absolutny show Wilson, która w dwie minuty zdobyła osiem punktów. Tuż przed końcem spotkania dołożyła kolejne pięć, co przełożyło się na ostateczną zdobycz w wysokości imponujących 41 oczek. Obwodowa Ślęzy pociągnęła za sobą resztę drużyn i na fali tego entuzjazmu koszykarki 1KS-u powiększyły swoją przewagę do 20 oczek, w samej końcówce przekraczając barierę 100 punktów. Ostateczny wynik 104:84 może robić wrażenie, choć należy pamiętać, że zespół z Bydgoszczy grał bez Jillian Alleyne i powracającej do zdrowia Chucky Jeffery.

Znacznie bardziej wyrównany charakter miało sobotnie starcie pomiędzy Ślęzą i PolskąStrefąInwestycji Eneą Gorzów Wielkopolski. W składzie drużyny prowadzonej przez Dariusza Maciejewskiego zabrakło byłej koszykarki 1KS-u Stephanie Jones, ale i tak AZS miał kim postraszyć. Prym wiodły Courtney Hurt i Stella Johnson, ale wrocławianki musiały uważać także na Borislavę Hristovą czy Ksenię Tikhonenko.

Pierwsza kwarta to jednak popis Patrici Bright – amerykańska podkoszowa Ślęzy zdobyła 12 punktów, bezlitośnie wykorzystując każdą okazję na poprawę swojego dorobku. Na barkach Bright to wrocławianki wyszły na prowadzenie po 10 minutach meczu. Z każdą kolejną chwilą było jednak widać narastające zmęczenie, które naturalnie było odczuwalne po starciu z Basketem Bydgoszcz. Pojawiły się błędy techniczne, nieporozumienia w obronie i niecelne rzuty. To pozwoliło koszykarkom z Gorzowa przejąć inicjatywę przed zakończeniem pierwszej połowy i kontynuować budowanie przewagi po przerwie. Ślęza nie miała odpowiedzi na Johnson i Hurt, zwłaszcza reprezentująca Bośnię skrzydłowa była dobrze dysponowana rzutowo.

Na osiem minut przed końcem AZS prowadził 69:57 i wydawało się, że ostatnie fragmenty meczu zadecydują tylko o rozmiarach zwycięstwa gorzowianek. Nic bardziej mylnego. Ślęza w krótkim odstępie czasu zdobyła siedem oczek bez odpowiedzi rywalek i wróciła do gry. Dzięki trójce Wilson oraz dwóm udanym akcjom Bright i celnemu osobistemu Anny Jakubiuk na niecałe 120 sekund przed końcową syreną było 74:74. Wrocławiankom udało się nawet wyjść na prowadzenie po udanej akcji Jakubiuk, ale po drugiej stronie parkietu faulowana była Stella Johnson i wykorzystała oba osobiste. Żółto-czerwone miały piłkę i mogły przechylić szalę spotkania na swoją korzyść, lecz zabrakło pomysłu na przeprowadzenie dobrej akcji i ostatecznie po minimalne zwycięstwo sięgnęły gorzowianki.

Porażka 79:80 w żadnym wypadku nie jest powodem do pesymizmu. Ślęza pokazała charakter w ostatniej kwarcie i udowodniła, że do samego końca będzie się bić o każdą piłkę. To dobry zwiastun na nachodzący sezon Energa Basket Ligi Kobiet.

W piątek i sobotę w hali wrocławskiej AWF ostatnie przetarcie przed nowymi rozgrywkami – Wrocławska Iglica 2021. W akcji oprócz koszykarek Ślęzy będzie można zobaczyć zespół z Gorzowa, CTL Zagłębie Sosnowiec, a także mistrza Słowacji MBK Rużomberok. Wstęp na wszystkie spotkania turnieju jest wolny.

Polskie Przetwory Basket 25 Bydgoszcz – Ślęza Wrocław 84:104 (23:34, 20:12, 24:29, 17:29).
Ślęza: Wilson 41, Fekete 16, Drop 11, Jakubiuk 10, Jasnowska 9, Bright 9, Kuczyńska 6, Szmyrka 2, Jasińska 0.

Ślęza Wrocław – Polska Strefa Inwestycji Enea Gorzów Wlkp. 79:80 (24:17, 13:23, 19:25, 23:15).
Ślęza: Bright 24, Wilson 18, Fekete 14, Jakubiuk 13, Jasnowska 6, Kuczyńska 2, Drop 2, Jasińska 0, Szmyrka 0.

„Tylko zwycięstwa mają dla mnie znaczenie”

Rozgrywająca Ślęzy Wrocław, Julia Drop, opowiada o początkach swojej kariery, wyciąganiu wniosków po kontuzji i ambicjach na nadchodzący sezon Energa Basket Ligi Kobiet.

Co sprawiło, że dziewczyna z Konina w wieku 16 lat przenosi się nie do Poznania, nie do Łodzi, tylko nad morze, do GTK?

W tamtych czasach zespół z Gdyni był topowy. Od samego początku wiedziałam, gdzie chcę trafić. Nie potrafię teraz powiedzieć, skąd ta myśl, ale wiedziałam, że chcę dołączyć do zespołu z Gdyni. Była tam dobrze pracująca młodzież, znakomici trenerzy i opcja dalszego rozwoju w postaci treningów z drużyną ekstraklasową oraz grania w I lidze. Myślę, że to przeważyło.

Jak wspominasz to pierwsze zderzenie z Ekstraklasą, jeszcze jako nastolatka?

Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że niestety moja pamięć jest bardzo ulotna, ale jedyne co pamiętam doskonale, to to, że był efekt wow, a ja jak szara myszka siedziałam na ławce i obserwowałam to, co się wokół mnie dzieje i wykonywać zadania, które wyznaczał mi trener. Jakkolwiek to nie zabrzmi, starałam się nie przeszkadzać za bardzo w treningu. To był duży stres, ale z pewnością fajne doświadczenie.

Tak naprawdę dopiero w Łodzi miałaś okazję zaprezentować swój duży potencjał, kto lub co miało na to wpływ?

Miałam zacząć grać w Ekstraklasie w Koninie, ale stwierdziłam, że potrzebuję się rozegrać po kontuzji i poszłam do Poznania, gdzie od razu zrobiliśmy awans do Ekstraklasy. W Łodzi rozwinęłam skrzydła, bo postawiono na mnie. Dostałam szansę i starałam się ją wykorzystać do maksimum. Pracowałam ciężko, ale mimo wzlotów i upadków mam nadzieję, że nadal będę się rozwijać.

W miarę szybko stałaś się tą pierwszą „jedynką” na parkiecie i zostałaś rzucona w zasadzie na głęboką wodę. Ale zanim do tego doszło, to na kim się wzorowałaś, od kogo uczyłaś się bycia rozgrywającą?

Absolutnie nie jestem typem człowieka, który by się na kimś wzorował. Każdy zawodnik jest inny, ma inne atuty.  Ale czy na głęboką wodę? Może tak, ale nie ma nic lepszego niż doświadczenie, niż sama gra, niż sprawdzanie się w boju. Trening treningiem, ale to nigdy nie będzie to samo, co rozegrane spotkania.

Gdyby Widzew dalej występował w Energa Basket Lidze Kobiet, to wciąż byłabyś częścią tego zespołu?

Trudno powiedzieć, ale jestem typem osoby, która jest wdzięczna. Jeśli dostaję coś od kogoś, to staram się to oddać. Widzew mi zaufał, ja zaufałam ludziom z Widzewa. Niestety nasze drogi się rozeszły. Były fajne plany, ale niestety miasto ucinało dotację, brakowało możliwości, żeby podnosić poziom drużyny, tak że naprawdę nie jestem w stanie powiedzieć, czy mogłabym dalej występować w Łodzi.

Po oficjalnym ogłoszeniu Twojego transferu do Polkowic trener Karol Kowalewski powiedział, że bardzo chciał mieć zawodniczkę o takim profilu jak Twój i dodał, że przedkładasz dobro drużyny nad swoje indywidualne statystyki. Rzeczywiście tak jest, czy po cichu spoglądasz na cyferki?

Tylko zwycięstwa mają dla mnie znaczenie. Oczywiście gdy ogląda się mecz w swoim wykonaniu, to można zwrócić uwagi na rzeczy, które można robić lepiej, a można zawsze wszystkie rzeczy robić lepiej. Czy ja zwracam uwagę na statystyki? Nie, nie, absolutnie. Moim zadaniem, moją radością z gry jest to, żeby wszyscy dookoła bawili się koszykówką i żebyśmy wygrywali. Szukam zabawy, szukam rozwoju i przy tym jestem ambitna, ale statystyki nie grają dla mnie większej roli.

Rozmawiając ze sportowcami po kontuzji, bardzo często podkreślają oni, że uraz wiele ich nauczył. Czego nauczył Ciebie?

Wiedziałam z czym to się je, już dzień po operacji wykonywałam ćwiczenia, tak że nie było u mnie żadnej przerwy. Wiedziałam, że każdy dzień bez treningu będzie dniem straconym, co odbije się w przyszłości. W momencie, w którym teraz jestem, po tym czasie, to już jest bodajże osiem miesięcy, oceniam swoje zdrowie naprawdę dobrze. Zrehabilitowałam się odpowiednio. Jestem mądrzejsza o rzeczy poza koszykarskie – dbanie o własne ciało, o odpowiednią dietę, suplementację, wszystkie te drobne rzeczy. Tego uczy kontuzja, żeby zadbać o siebie. Dzień po dniu może tego nie widać, ale w odstępach czasowych to jest różnica w regeneracji i wydajności organizmu.

Pisałaś na Instagramie tuż po diagnozie, że jesteś trochę obrażona na koszykówkę. Długo zajęło Ci pogodzenie się z nią? Miłość wróciła?

Byłam obrażona i to nawet nie lekko. Byłam już chyba zmęczona tym bólem. To nie jest nic przyjemnego, tym bardziej, że była to moja druga kontuzja w tym sezonie, bo rozpoczęłam go od pęknięcia mięśnia, co prawdopodobnie doprowadziło do tego, co się stało. Nie przepracowałam sezonu przygotowawczego tak, jak powinnam, czego konsekwencje były takie, jakie były. Ale tak, miłość wróciła. Chyba to już jest ten moment, w którym czuję się ze sobą dobrze i muszę się skupić tylko na koszykówce, a nie na tym, czy biegam poprawnie czy nie.

Patrząc na Twoją sytuację, przychodzi mi na myśl Dominika Owczarzak, która co prawda po urazie miała jeszcze sezon w Polkowicach, ale to w Ślęzie wróciła do formy. Masz nadzieję na podobny scenariusz?

Tak jak mówiłam, nie idę niczym tropem, ale tak. Chcę się odbudować – nieważne, gdzie bym była i chcę grać, może nawet lepiej niż grałam. Mam nadzieję, że doświadczenie, które zdobyłam będąc wokół różnych drużyn, przełoży się na moją dyspozycję.

Rozmawiałaś z kimś przed przyjściem do Wrocławia, czy nie potrzebowałaś rekomendacji, żeby podjąć decyzję?

Trenera Rusina nie znałam osobiście, nie pracowałam z nim nigdy, ale wiele o nim słyszałam. Wiedziałam też, że jest tu fajny sztab, tak że chyba nie ma dla mnie lepszego miejsca niż Wrocław na ten moment.

W Ślęzie mamy w tym sezonie mocną grupę byłych koszykarek Widzewa, oprócz Ciebie w naszych barwach zagrają Monika Jasnowska i Dominique Wilson. Jak dużym ułatwieniem dla rozgrywającej jest wejście do zespołu, w którym znasz już kilka zawodniczek?

Zawsze, gdy gra się z kimś w zespole jest łatwiej, bo można przewidzieć pewne ruchy. Jako rozgrywające musimy znać swoich graczy i wiedzieć, jak mogą się zachować w danej sytuacji. O tyle będzie łatwiej, że my już przeszłyśmy ten etap. Nie musimy się siebie uczyć. Jest już kilka dziewczyn, które znam i to pozwoli nam szybciej się zgrać.

Zwłaszcza współpraca na obwodzie z Wilson zapowiada się ciekawie. Dobrze dogadywałaś się ze swoją nową-starą koleżanką? Zareklamuj nieco wasz duet.

Przede wszystkim na pewno będzie na co patrzeć. I ja i Dominique mamy takie charaktery, że nie lubimy odpuszczać. Im ciężej, tym lepiej. Im większe jest wyzwanie, tym gramy z większym zaangażowaniem. Będziemy gonić każdego ile pary w nogach, ile sił w płucach. Jedyne, co możemy obiecać to to, że damy z siebie wszystko. A jak wiecie, Dominique jest trudna do zatrzymania. Ja będę jej asystować i pomagać, jak tylko mogę, a reszta zespołu pójdzie w te same ślady, bo każdy ma tutaj swoje ambicje.

Często mówi się, że rozgrywająca musi być przedłużeniem myśli trenera na parkiecie. Czujesz już, że nadajecie z trenerem Rusinem na podobnych falach?

Zawsze staram się jak najszybciej zrozumieć trenera. Obserwuję go od samego początku, od najmniejszych szczegółów, po te największe. Staram się przewidywać, co może mieć w głowie. To jest proces, to zawsze będzie trwało. Znam wizję trenera, myślę, że sama mam podobną i będę dostosowywać się do tego, czego będzie oczekiwał trener Rusin. Ale czas pokaże, jak będzie układać się nasza współpraca.

W Łodzi często można było Cię zobaczyć na stadionie przy Piłsudskiego. Możemy spodziewać się, że odwiedzisz nasz obiekt? Jak być może wiesz, goli u nas nie brakuje.

Przyznam szczerze, że chciałam się już wybrać, tylko, że czasu brakuje i nie do końca wiem, gdzie co się znajduje, tak że to może trochę potrwać. Ale już teraz chciałam pojechać i jak tylko będę miała okazję, to chętnie przyjadę na mecz.

Radzisz sobie w ogóle z piłką przy nodze, czy lepiej zostać przy baskecie?

Jak byłam młodsza, to cały czas miałam piłkę przy nodze. W moim otoczeniu było wielu kolegów, którzy niestety zawsze chcieli grać w piłkę nożną, ja oczywiście w koszykówkę, ale byłam w mniejszości, więc chcąc nie chcąc  jak byłam młodsza często kopałam piłkę.

Ktoś rzuca Ci wyzwanie w FIFIE oraz NBA – jakie drużyny wybierasz, żeby wygrać?

W FIFĘ nie ma dla mnie znaczenia kim gram, nie jestem aż tak zapaloną piłkarką, żeby tyle grać w tę grę, ale w NBA to już robimy sobie różne wyzwania. Od tych „najsłabszych” drużyn, po historyczne zespoły. Tam wybieramy wszystko, co leci. Na co dzień śledzę Golden State Warriors, chciałabym, żeby wrócili do pełni zdrowia. Być może trochę się z nimi utożsamiam. Wierzę, że w tym sezonie mogą trochę namieszać.

Masz jakiegoś sportowego idola poza koszykówką?

Nie, nie mogę wskazać kogoś takiego. Chyba się po prostu zakochałam w sporcie, ambicji, wygrywaniu.

Ambicja, wygrywanie… gdzieś przeczytałem, że jesteś chora na wygrywanie. Coś jest na rzeczy?

Nie lubię przegrywać, to jest coś, czego nie mogę znieść, a przecież przegrywałam dużo w swoim życiu. Zawsze po przegranych meczach drążę, analizuję, przepracowuję. To może nie jest zbyt zdrowe, ale bardzo nie lubię przegrywać.

Śpisz po przegranych?

Śpię, śpię. Nie jestem tym typem człowieka, który nie może spać po porażce, ja stres po prostu przesypiam. Niektórzy nie śpią, niektórzy podjadają, a ja wtedy bardzo dużo śpię.

Jaki jest przepis Julii Drop na udany dzień wolny w trakcie sezonu?

To zależy, czy muszę dużo spać, czy nie! Ale jak nie, to wszelkiego rodzaju filmy, dobre jedzenie, gotowanie. Uwielbiam gotować. Ale znajdzie się też czas na spacery, pływanie czy inne aktywności. Jak jest czas, to chętnie bym się wybrała w góry, ale z tym czasem bywa różnie. Przede wszystkim uwielbiam spędzać czas ze swoją rodziną. Gdy jestem w domu, to jestem totalnie odcięta i wtedy odpoczywam najbardziej.

Co musi się stać, żebyś na koniec sezonu uznała, że to był dobrze spędzony czas?

Musimy mieć pozytywny bilans zwycięstw nad porażkami. Tylko to!

Wrocławska Iglica 2021 w doborowym towarzystwie

Od 2014 roku stałym punktem koszykarskiego kalendarza przygotowań do sezonu jest turniej Wrocławska Iglica. Tradycje trzeba kultywować, dlatego też w ostatni weekend września w hali wrocławskiej AWF odbędzie się kolejna edycja tego przedsezonowego turnieju.

Przed nami już VIII Memoriał Teresy Kępki-Swędrowskiej i IV Memoriał Eugeniusza Spisackiego, dwóch wybitnych postaci związanych przez lata z naszym klubem. O legendach Ślęzy, ku pamięci których zagramy 24 i 25 września, można przeczytać poniżej.

W tym roku kibice będą mieli okazję zobaczyć w akcji cztery drużyny, z których każda rozegra dwa spotkania. Pierwszy raz od 2017 roku do Wrocławia przyjedzie drużyna z zagranicy – w stolicy Dolnego Śląska pojawi się MBK Rużomberok. Zespół ze Słowacji w ostatnich trzech latach trzykrotnie zostawał mistrzem kraju, a dwa razy sięgał po krajowy puchar. W MBK występowała swego czasu obecna podkoszowa Ślęzy Michaela Fekete, barw tego klubu broniła także była zawodniczka 1KS-u Nikola Dudasova.

Oprócz gospodyń i mistrzyń Słowacji w hali AWF wystąpią także dwie drużyny, które będą szukać optymalnych rozwiązań przed startem nowego sezonu Energa Basket Ligi Kobiet – brązowe medalistki minionych rozgrywek, PolskaStrefaInwestycji Enea Gorzów Wlkp. oraz CTL Zagłębie Sosnowiec. Tak ciekawa stawka gwarantuje dwa popołudnia pełne koszykarskich emocji.

Wstęp na mecze Wrocławskiej Iglicy 2021 jest wolny. Należy jednak pamiętać o ograniczeniach wynikających z rozporządzeń Ministerstwa Zdrowia oraz Głównego Inspektoratu Sanitarnego.

Terminarz spotkań Wrocławskiej Iglicy 2021

Piątek, 24.09.2021 – hala wielofunkcyjna AWF

godz. 16:30  – PolskaStrefaInwestycji Enea Gorzów Wlkp. – CTL Zagłębie Sosnowiec
godz. 18:45 – Ślęza Wrocław – MBK Rużomberok

Sobota, 25.09.2021 – hala wielofunkcyjna AWF

godz. 13:30  – PolskaStrefaInwestycji Enea Gorzów Wlkp. – MBK Rużomberok
godz. 15:45 – Ślęza Wrocław – CTL Zagłębie Sosnowiec

O Teresie Kępce-Swędrowskiej i Eugeniuszu Spisackim

Teresa Kępka-Swędrowska to jedna z najlepszych koszykarek w historii naszego kraju. Rozegrała 120 spotkań w seniorskiej reprezentacji Polski, z kadrą juniorek zdobyła srebro mistrzostw Europy w 1977 roku. We Wrocławiu spędziła 13 sezonów, zdobywając pięć medali mistrzostw kraju, w tym historyczne złoto z 1987 roku. Wraz z Mariolą Pawlak-Marzec tworzyły duet nie do zatrzymania, tak w kadrze, jak i w klubie.

Teresa Kępka-Swędrowska stanowiła o sile Ślęzy już jako 18-letnia zawodniczka i pozostała wierna żółto-czerwonym barwom przez cały okres swojej gry w Polsce. Na kilka lat wyjechała do Francji, reprezentować Bourges Basket, ale powróciła do Wrocławia na jeden, ostatni sezon w swojej karierze. Łącznie rozegrała dla 1KS-u 276 spotkań, zdobywając ponad trzy tysiące punktów. Numer 7, z którym Kępka-Swędrowska występowała na koszulce Ślęzy, został zastrzeżony. Zmarła w 2012 roku, w wieku zaledwie 53 lat, przegrywając długoletnią walkę z chorobą.

Eugeniusz Spisacki to postać, bez której wrocławskiej koszykówki kobiet mogłoby nie być. W 1953 roku, jeszcze jako zawodnik, został trenerem koszykarek Ślęzy. Jak czytamy w wydawnictwie „IKS Ślęza XXV lat 1945-1970” – nigdy nie załamywał się w pracy. Zawsze wierzył, że Wrocław, a w szczególności jego klub jest w stanie posiadać dobrą drużynę ligową. I wiara ta przełożyła się na czyny, bowiem Ślęza pod wodzą Spisackiego pojawiła się w I lidze w 1956, a następnie w 1962 roku. Nie odszedł z drużyny nawet, gdy ta występowała poziom niżej. W Ślęzie poznał także swoją małżonkę – Janinę Spisacką, d. Gerycz. Razem przez 16 lat byli siłą tego klubu. Małżeństwu Spisackich Ślęza zawdzięcza niezwykle dużo. Ich syn, śp. Wojciech Spisacki, również był ważną postacią klubu.

Eugeniusz Spisacki przez siedem lat trenował koszykarzy Śląska, ale w 1978 roku wrócił tam, gdzie czuł się najlepiej. I znowu potrzebował zaledwie kilku lat, żeby odbudować siłę zespołu. Tym razem potwierdzoną srebrnym medalem, wywalczonym w 1982 roku. W składzie drużyny Spisackiego były oczywiście Pawlak-Marzec oraz Kępka-Swędrowska, wówczas występujące pod swoimi panieńskimi nazwiskami. Po tym sukcesie dało o sobie znać zdrowie, ale legendarny szkoleniowiec nie zamierzał odchodzić od klubu. Został koordynatorem szkolenia w 1KS-ie i dopilnował, że Ślęza znajdzie się na właściwym miejscu – na najwyższym stopniu podium, ze złotym medalem mistrzostw Polski. Przez wiele lat był związany z Dolnośląskim Związkiem Koszykówki. Od 2004 roku pełnił funkcję Honorowego Prezesa DZKosz. Eugeniusz Spisacki traktował Ślęzę jak swoje dziecko. Pogorszenie sytuacji klubu w 1988 roku przepłacił zawałem serca. Żółto-czerwone barwy zawsze były dla niego najważniejsze. Zmarł 21 sierpnia 2017 roku w wieku 84 lat.

Komplet zwycięstw koszykarek Ślęzy w AZS UMCS Cup

Przyjechały, zagrały i zwyciężyły – tak w skrócie można określić postawę koszykarek Ślęzy Wrocław podczas turnieju AZS UMCS Cup. Wrocławianki triumfowały we wszystkich trzech spotkaniach, co na pewno pomoże w budowaniu formy na nadchodzący sezon Energa Basket Ligi Kobiet.

Żółto-czerwone w Lublinie zmierzyły się z miejscową Pszczółką, beniaminkiem z Warszawy i Basketem 25 Bydgoszcz. W każdym z tych spotkań wrocławianki zaprezentowały się z dobrej strony, choć naturalnie były momenty słabszej gry wynikające z budującego się dopiero wspólnego zrozumienia na boisku.

Pierwsze chwile na parkiecie w barwach 1KS-u spędziła Patricia Bright, zdobywając 30 punktów w trzech meczach. Oprócz tego warto podkreślić występ Dominique Wilson, która była najlepiej punktującą koszykarką Ślęzy, a do tego przeciwko Basketowi Bydgoszcz rozdała dodatkowo 13 asyst. Na tablicach brylowała Michaela Fekete, a w pierwszych dwóch dniach zmagań bardzo dobrze zaprezentowała się Wiktoria Kuczyńska. Młoda rozgrywająca pokazała kilka ładnych zagrań i jeżeli będzie w stanie przełożyć tę dyspozycję na ligowe parkiety, kibice Ślęzy będą mieli co oklaskiwać.

Wrocławianki już w czwartek wyruszą do Bydgoszczy na dwumecz z Basketem i PolskąStrefąInwestycji Eneą Gorzów Wlkp., a za dwa tygodnie spotkamy się we Wrocławiu na Wrocławskiej Iglicy 2021.

AZS UMCS Cup – mecze Ślęzy Wrocław

Pszczółka Polski-Cukier AZS-UMCS Lublin – Ślęza Wrocław 67:75 (17:22, 20:16, 18:18, 12:19).
Ślęza: Wilson 20, Jakubiuk 12, Fekete 10, Kuczyńska 9, Jasnowska 9, Bright 8, Drop 7, Stefańczyk 0, Szmyrka 0. Jasińska DNP.

Ślęza Wrocław – SKK Polonia Warszawa 79:59 (21:19, 21:13, 18:15, 19:12).
Ślęza: Wilson 17, Fekete 17, Bright 16, Kuczyńska 12, Jakubiuk 10, Jasnowska 4, Stefańczyk 3, Jasińska 2. Drop DNP.

Ślęza Wrocław – Polskie Przetwory Basket-25 Bydgoszcz 76:69 (26:23, 19:13, 19:13, 12:20).
Ślęza:
Fekete 17, Wilson 16 (13 asyst), Drop 12, Jakubiuk 12, Jasnowska 6, Bright 6, Kuczyńska 2, Szmyrka 2, Stefańczyk 2, Jasińska 1.